Wat een beleving was dat en wat een leuk stel, die Buck begeleide!
We liepen de hal uit naar buiten en in de garage ging zijn poot omhoog, liters kwamen eruit, vervolgens 10 meter verder even een flinke hoop. Goed Buck was opgelucht, het was eruit. Toen de auto in, een dingetje, hij zei nee en wij dus ja. Thuis gekomen zijn nieuwe onderkomen, effe wennen, zo klein als hij gewend was! Maar wel energie voor tien. Om en om gingen we naar bed, dat was geen probleem, Buck bleef alleen achter en was de hele nacht aan het spoken en slapen, maar sloopte niets. Vanochtend vroeg ik kwam binnen en van enthousiasme tilde hij zijn poot op, oh oh, foutje bedankt. Gauw naar buiten ermee, effe wennen die riem weer, want hij gaat als een turbo. Maar na vandaag al 4 x uit geweest te zijn, gaat het wel beter. Zodra hij te snel gaat stop ik en roep naast, Buck draait zich om en komt naast mij staan. Vervolgens weer verder, tot het volgende moment. We zijn ook naar de Doggie was geweest, ook dat vond hij geen pretje, maar goed hij was weer schoon. En nu thuis heeft hij de tuin verkend en gaat nu ook wat meer liggen als je hem geen aandacht geeft. Hij komt meer tot rust, gelukkig maar. Verder is het een scheet, hij likt je helemaal af, als je hem zijn gang laat gaan, wat een knuffelaar is hij. Oh ja, Buck is toch wel even groter en zwaarder dan de foto’s weergaven, die zijn kennelijk nooit ge-update. Al met al even wennen aan het formaat en zijn kracht, want sterk is hij zeker. En eten en drinken, gaat met gemak en heel veel water, in de tuin vond hij water in de gieter en het vogelbakje. Die heb ik maar gauw leeg gegooid. Want teveel is ook niet goed. Nou tot zover, het was een kort nachtje, maar Buck maakt alles goed.
Op 30 januari 2019 ontvingen we onderstaand verhaal van de baasjes van Buck:
Het is 6 oktober 2018 als onze hond Buck eindelijk aankomt op Schiphol. Een jong
stel had hem meegenomen op de vlucht naar Holland en bij aankomst, kwam er
een blije hond uit zijn banch tevoorschijn. Wij, mijn vrouw en zoon, zagen
hem nu voor het eerst in levende lijve. Groter dan op de foto’s waar wij
het al die tijd mee moesten doen. Zijn reis naar huis begon met het lossen
van zijn bagage net buiten de aankomsthal. In de auto was wel een dingetje
en eenmaal thuis in zijn nieuwe onderkomen was het huis te klein, althans
dat leek ineens zo. Buck zijn schofthoogte is 64 cm en zijn lengte haalt
ruim een meter. Zijn eerste nacht was spannend voor beide partijen en
verliep op wat geurmomentjes na goed. Alles was nog heel in huis en stond
op zijn plek. De dagen erna waren wel wennen, want zijn taal spraken wij niet
en hij niet de onze. Uitgelaten worden was zijn passie, je moest alleen
oppassen dat hij ons niet uitliet, want hij is zo sterk als een beer. Het was
wel even wennen, iedere keer die poot te lucht in en lossen maar want onze
vorige hond was een teefje. Als een ongelijk projectiel liep Buck alle
kanten op want alles was nieuw en had zijn aandacht. Vooral katten vond
hij reuze interessant maar meer als speeltje. Inmiddels tikt de tijd door
en wenden we aan elkaar. Buck heeft, en krijgt, vol zijn aandacht, daar
zorgt hij ook zelf wel voor, erg aanhankelijk dat hij is, een knuffelhond.Het werd tijd voor een hondentraining en een personal coach bracht uitkomst.
Stapsgewijs leerde Buck zijn kunstje, dat ging in huis hem goed af, maar
buiten was dat net effe wat anders, dat zelfs de snoepjes hem niet deerden
en dacht de groeten. We zijn na 8 x gestopt met de training, A het
kostenplaatje en B het trainen met coach bracht geen voldoening.
Ondertussen was het uitlaten nog steeds een crime, dat getrek maakte zijn
baasjes niet blij. Ook was Buck niet blij met harde woorden, die hem bang
maakte en spontaan zijn plas hierdoor liet lopen in huis met zijn staart tussen de benen.
Maar dat hebben we dan ook weer door om rekening mee te houden. En op 1 ding
zijn we super trots; hij pakt niets van tafel om vervolgens naar binnen
te slokken. Hij ruikt even en dat is het dan wel, heeft hij toch nog wat
geleerd in zijn puppy tijd.Afscheid nemen?Het is 2019 en bijna februari, dat ons probleem met uitlaten ons nekt en het
eigenlijk op deze manier niet meer zien zitten. Ondanks dat Buck een
scheet is en ook zijn goede kanten heeft, durft mijn vrouw hem niet meer uit
te laten, bang dat ze valt, door zijn kracht. Loslopen is geen optie, want
hij is er al vandoor gegaan, toen ik met de gladheid koos voor mijn eigen
veiligheid. 2,5 uur later werd Buck thuisbezorgd door de dierenambulance en
dat wil je niet iedere keer hebben. Ik schreef een mail aan SOZA, die gelijk
in actie kwamen en wel met een advies; het is de baas die de hond leidt en
niet andersom. We ontmoette Marino, een man van goud en al jaar en dag bekend
met honden. We namen stukjes gekookte kip mee op zijn advies en gingen aldaar lopen
met Buck aan een slipriem. We hebben 2 km gelopen en we waren perplex! Buck
liep als een braaf hondje mee zonder te trekken en leerde de technieken van
naast lopen en kip eten als beloning. Het was onvoorstelbaar, wat wij niet
wisten, gebeurde voor onze ogen, zoiets simpel als goed gereedschap is dus
in dit geval geen half werk. Marino gaf aan dat Buck een hele slimme hond is
en heel snel leert. We namen na nog meer tips en trucs afscheid en reden
voldaan weg. Eenmaal thuis gekomen naar de dierenwinkel en Buck uitgelaten
met een slipriem en ….geweldig ook hier werkt het.Geen afscheid nemen:
Je begrijpt, Buck mag en kan blijven en daar zijn we Marino eeuwig dankbaar
voor, het zijn soms van die kleine dingen, die in dit geval ons weer
gelukkig maken. Want je adopteert een hond van een plaatje met wat tekst
over zijn eigenschappen. Eenmaal thuis belt men na een maand hoe het gaat en
dat is het. Maa net iets meer begeleiding en tips zou denk ik een
welkome aanvulling zijn.
